หากถอยหลังย้อนกลับไปเมื่อสี่สิบปีก่อน ประเทศเกาหลีใต้ ถือเป็นประเทศยากจน
ซึ่งยากจนมาตั้งแต่สมัยอดีตนานนับพันปี ชาวเกาหลีใต้บริโภคกิมจิเป็นอาหารหลัก
เนื่องจากภาวะแร้นแค้น ขาดแคลนอาหาร จึงนำผักที่หาได้มาหมักเกลือ ประทังชีวิต
ช่วงนั้นเอง สหกรณ์ที่หุบกระพง มีชื่อเสียง นายทหารเกาหลีใต้ จึงมาดูงานเป็นประจำ
พวกเขาต่างเข้ามาศึกษาดูงานกันหลายรุ่น แล้วนำไปปรับใช้ เรียกว่า “ซำมุเอล อุดอง”
ในที่สุด สหกรณ์ของเขาเองเจริญก้าวหน้า และมีความเข้มแข็งขึ้นเรื่อยๆอย่างต่อเนื่อง
จากภูมิปัญญาและความรู้ที่ได้ไปจากเมืองไทยของเรา แ ล ะ เ มื่ อ สี่ สิ บ ปี ผ่ า น ไ ป
ประเทศของเขาทิ้งเราไปไกลจนไม่เห็นแม้เศษฝุ่น แต่คนเกาหลีใต้ยังคงต้องประหยัด
อาหารที่กินเหลือในร้าน พวกเขาจะนำไปเลี้ยงสัตว์ แต่ด้วยความที่ไม่ค่อยจะมีระเบียบ
ยามเสร็จกิจจากอาหารมื้อนั้นแล้ว เหล่าบรรดาไม้จิ้มฟันก็มักจะถูกวางทิ้งเอาไว้ในจาน
ทำให้เกิดปัญหาใหญ่ เพราะไม้จิ้มฟันที่ปะปนอยู่ในอาหารนั้น จะไปทิ่มคอสัตว์ที่กินต่อ
จึงเป็นที่มาของ กฏหมายไม้จิ้มฟัน ที่ระบุไว้ว่า ห้ามไม่ให้ทิ้งไม้จิ้มฟันลงในจานอาหาร
ดังนั้นร้านอาหารจึงแก้ไข โดยการไม่วางไม้จิ้มฟันที่โต๊ะ แต่จะนำไปวางไว้ที่หน้าประตู
จนเป็นที่รับรู้โดยทั่วกันว่า หากต้องการจะใช้ไม้จิ้มฟัน สามารถไปหยิบจับได้ที่ตรงไหน
และเมื่อใช้งานเสร็จก็ทิ้งลงถังขยะบริเวณนั้นได้ทันทีเลย ซึ่งถือว่ากำจัดปัญหาได้ลงตัว
คัดลอกข้อมูลจาก https://www.facebook.com/anuchartbunnag/posts/1892447044130500
ภาพประกอบจาก >>>.http://ae01.alicdn.com/kf/HTB12fcQr2uSBuNkHFqDq6xfhVXaP.jpg
ภาพประกอบจาก >>>> http://ae01.alicdn.com/kf/HTB1q77MAgaTBuNjSszfq6xgfpXaf.jpg
